Op mijn telefoon zag ik een appje verschijnen in de groepsapp, of iemand de festival dag wilde presenteren. Mijn hart maakte een sprongetje, want ik dacht meteen ja dat doe ik gewoon, mijn hoofd dacht daar op dat moment anders over. In gedachten verzonken reageerde ik niet op het appje met het idee dat iemand anders dat wel zou doen en die zou dat dan toch beter doen dan ik. Een paar uur later scrolde ik weer naar de app, niemand had gereageerd en er was zelfs een ander gesprek gestart. Ik dacht dit is mijn kans het is nu of nooit, dus ik reageerde dat ik het evenement wel wilde presenteren.
En nu staat het zwart op wit in whats app. Vera presenteert een festival.
Vroeger stond ik vaker op het podium, van jongs af aan heb ik toneel gespeeld en was dat het liefste wat ik deed. In de belangstellingstaan, me voordoen als een ander en samen met mijn tegenspelers een leuke voorstelling of act neerzetten. Toen ik later auditie ging doen voor de toneelschool en afgewezen werd ben ik gestopt met acteren. En eigenlijk weet ik niet zo goed waarom ik stopte.
Ik deed het altijd met veel plezier en nog steeds vind ik het stiekem heel leuk om in de belangstelling te staan. Het ongemak wat mensen daarbij voelen heb ik minder, maar de ongedwongenheid van vroeger is eraf. Ik ben onzekerder geworden naarmate ik ouder werd. Wellicht dat de afwijzingen daaraan bij hebben gedragen, dat ik me onbewust onbekwaam ben gaan voelen.
Die onzekerheid heeft het mij lastig gemaakt. Ik had moeite met afwijzingen, voelde me altijd minder dan anderen en vind nog steeds wel eens dat ik eerst alles zeker moet weten voor ik mezelf echt een expert of bevoegd genoeg mag noemen.
Wat is onzekerheid eigenlijk?
Onzekerheid betekent dat je twijfelt aan jezelf, aan de beslissingen die je neemt of vindt dat je zou moeten nemen. Je vraagt je af of je de dingen goed doet. Je gaat piekeren en bent gespannen. Kenmerken van onzekerheid kunnen zijn:
- Je laat je leiden door anderen.
- Je denkt vaak na over hoe anderen je negatief kunnen beoordelen.
- Je ziet geen middenweg meer.
- Je vindt dat je absoluut geen fouten meer mag maken.
- Je vergelijkt jezelf met anderen.
- Je bent gericht op wat je nog niet voor elkaar hebt.
- Het streven naar perfectie is een manier om kritiek of teleurstelling van anderen te voorkomen.
De gevolgen van onzekerheid kunnen groot zijn, denk aan faalangst, eenzaamheid, schaamte- en schuldgevoelens. Wanneer we werken aan die onzekerheid ga je meer persoonlijk leiderschap tonen, laat je jezelf weer zien en ben je in staat je eigen keuzes te maken.
Vandaag vertelde mijn coachee mij een soortgelijk verhaal. Hij vertelde dat hij bang is voor de mening van anderen, dat hij daarom niet alles durft te vragen. Zijn gedachten gaan alle kanten op en nemen een loopje met hem. Bij het uitspreken van die angst moet hij ook lachen, want de realisatie komt dat dit een aanname is en geen werkelijkheid.
En zo is het ook, we hebben vaak het idee dat anderen iets van ons vinden. Dat maakt ons dan onzeker, terwijl we eigenlijk helemaal niet zeker weten dat de ander dat ook echt vindt. Deze patronen ontstaan door gebeurtenissen uit het verleden. We hebben iets meegemaakt waardoor we onzekerder zijn geworden en door meerdere gebeurtenissen achter elkaar kan dit verergeren tot het punt dat we er last van krijgen. Dat betekent niet dat we ziek zijn of dat we nooit zelfverzekerd kunnen worden, maar als we meer zelfvertrouwen willen krijgen zullen we aan die onzekerheid moeten werken.
Doordat ik gecoacht ben op mijn onzekerheid heb ik in kleine stapjes geleerd steeds meer te vertrouwen op mezelf. Ik heb positieve ervaringen opgedaan en geleerd om uit mijn comfortzone te gaan. Door telkens acties te doen waarbij ik mijn onzekerheid op de proef stelde, maar wel wist wat de actie mij ging opleveren deed ik die positieve ervaringen op. Hierdoor durf ik nu volmondig ja te zeggen tegen het presenteren op een festival!
Maar het blijft best een spannende uitdaging!