Alles zou fout gaan. De ADD zou mijn leven overnemen en normaal functioneren zou er niet meer bij horen. Iedereen zou boos worden op mij en ik zou nooit meer het werk kunnen doen dat ik nu doe. Alles zou uit elkaar vallen en alles waar ik zo hard voor gewerkt heb zou ik niet meer kunnen doen. Zonder medicatie zou mijn leven een puinhoop worden, net als vroeger.
De angst voor woede aanvallen, paniek en deprimerende gedachten was heel groot. Jarenlang dacht ik dat dit werkelijkheid zou worden wanneer ik zou stoppen met de medicatie. Ik zonder medicatie zou het niet waard zijn, zou niks betekenen, want met medicatie kan ik de wereld aan is niets te zwaar en heb ik zoveel bereikt.
Maar niets blijkt minder waar!
Een paar maanden geleden deed ik het, ik nam mijn laatste pilletje Concerta. Zonder iemand te vertellen dat ik stopte ging ik de eerste dagen van mijn medicijnloze leven tegemoet. Het lege doosje had ik in de la laten liggen, zodat het niemand zou opvallen. Eerst wilde ik zelf ontdekken wat het met me zou doen en hoe ik me zou voelen. Daarnaast had ik geen behoefte aan de goedbedoelde woorden van de mensen die het zo knap vinden dat je stopt. Ik wilde stoppen voor mezelf en zou dat dan in eerste instantie gewoon alleen doen.
De eerste dag was niet zo raar, ik heb wel vaker een dag gemist, meestal door een enorme kater waarbij mijn maag niks kon verdragen, zo’n eerste dag zonder methylfenidaat deed me dus vrij weinig. Eigenlijk waren de eerste dagen zonder medicijnen wel oké. Ik merkte weinig en het leek alsof ik nog een soort spiegel aan medicatie in mijn lijf had zitten die nog niet uitgewerkt was. Het leven ging gewoon door.
Naarmate de weken vorderde begon ik wel verschil te merken. Ik kon steeds slechter luisteren, vergat dingen en was warrig in mijn hoofd. Ondertussen was iedereen wel zo’n beetje op de hoogte en vroeg Paul regelmatig: “Heb je mij gehoord schatje?”. Helaas was mijn antwoord vaak ‘nee’.
Ik ben altijd degene die half naar een opdracht luistert, ik kan je aankijken waardoor het lijkt of ik je hoor, maar eigenlijk gaan de geluiden langs mij heen en leef ik in mijn eigen gedachten. Op school moest ik na de uitleg vaak vragen wat de opdracht was en nog steeds tijdens studiedagen weet ik niet precies wat we moeten doen. Dus voor alle trainers en leerkrachten die dit lezen, visuele ondersteuning is waardevol voor mensen met ADHD! Dit zorgde er vroeger voor dat ik me dom voelde en het idee had dat ik niet kon leren. De medicatie heeft mij laten zien dat dit een van de kenmerken van ADD is en dat ik zeker niet dom ben. Thuis gaat het ook zo. Paul vertelt iets en stelt aan het eind van het verhaal een vraag en met enige regelmaat weet ik zijn vraag niet te beantwoorden of kom ik er op een later moment achter wat hij tegen mij zei. Vroeger had ik hier veel moeite mee, frustratie en het gevoel dat ik niet begrepen werd, tegenwoordig weten we allebei waar het vandaan komt en durf ik duidelijk aan te geven dat ik niet heb geluisterd en geen antwoord kan geven op zijn vraag. Gelukkig is Paul zo lief om die vraag dan voor mij te herhalen.
Ergens in de zomer begon ik te merken dan de medicijnen echt uitgewerkt waren. Emoties leken harder binnen te komen en hoewel ik dit nooit had gemerkt tijdens het gebruik van Concerta leek ik toch meer binnen te krijgen. Ik wil niet zeggen dat ik afgestompt was, maar de medicatie maakte mijn gevoelens wel neutraler. Wanneer ik in het moment leef kan ik intenser genieten. De nadruk ligt op het ‘in het nu leven’, want dat is nog wel eens moeilijk. Mijn gedachten dwalen snel af en ik kan echt in mijn hoofd leven. De introverte ik is dan sterk aanwezig en ik heb dan eigenlijk geen behoefte aan andere terwijl de extraverte ik uitbundig is en van extreme ervaringen houdt (wellicht dat ik deze winter toch een bundgeejump ga doen!).
Na de zomer zit ik weer in mijn oude nieuwe patroon. Ik merk dat de Jenga toren in mijn hoofd sneller wankel is, maar tegelijkertijd weet ik dat ik de tools heb om hem recht te houden. Toch voel ik mijn oude patroon wel en is de eerste woede aanval een feit. De spanningen, prikkels, uitdagingen werden me te veel en een fout maken tijdens het koken bleek de druppel te zijn. Vanuit mijn tenen voelde ik de boosheid opkomen, mijn handen veranderde in vuisten en ik voelde hoe ik me niet meer kon beheersen. Het werd me even te veel. Stampend en blazend ben ik in bed gedoken in de hoop dat ik mijn hartslag naar beneden kon krijgen en ademhaling kon controleren. Waar ik vroeger mezelf naar beneden haalde en er alleen negatieve gedachten kwamen na een woedeaanval ga ik nu terug naar helende gedachten. De woedeaanval mag er zijn, frustratie heeft geen zin, dit gebeurt en is een vervelende bijwerking van de ADD. Wanneer ik me ga verzetten tegen die aanvallen worden ze erger en ga ik mezelf net als vroeger naar beneden halen. Ik ben meer dan dat, weet wat ik kan en hoe ik goed voor mezelf moet zorgen. De vragen die ik mezelf op zo’n moment stel zijn: Wat heb ik nu nodig? Welke emoties zijn er? Welke fysieke ervaringen heb ik? Door uit mijn hoofd te gaan weet ik waar mijn behoefte liggen, pas dan kan ik aan zelfzorg doen en kan ik mijn Jenga toren weer opbouwen.
Ik voel me nu goed en weet dat ik de controle heb over mijn leven. Dat is niet zomaar gebeurd, daarvoor heb ik hard aan mezelf gewerkt. Door coaching en verschillende persoonlijk leiderschapstrainingen weet ik waar mijn behoefte liggen. Ik weet voor mijzelf hoe ik de balans houd tussen ontprikkelen en overprikkelen, ik ken mijn behoefte en ben me bewust van hoe ik hier scherp op kan blijven.
Dit zijn allemaal stappen die ik niet alleen heb genomen. Hiervoor heb ik steun gehad van coaches, trainers en buddy’s. Jij kan ook die stap nemen, waar heb jij behoefte aan? Ga eens zitten, zet twee voeten op de grond en doe je ogen dicht. Breng je gedachten naar je ademhaling en voel hoe jij ademt, wanneer je daar je focus hebt vraag je jezelf: Wat heb ik op dit moment nodig?
En mocht jij er ook klaar voor zijn om de volgende stap te nemen wacht dan niet te lang, pak de telefoon op of stuur dat mailtje, doe wat voor jou nodig is om in actie te komen! Ook jij kan dit!