We worden geboren in een systeem, het systeem van ouders, grootouders en overgrootouders en alle andere familieleden die jouw systeem compleet maken. Vaak zijn we ons niet bewust van onze eigen rol in dat systeem, want je kan toch niet veranderen in de oudere zus als je de jongere zus bent en de rol van jouw vader of moeder op je nemen dan kan toch niet? Of zijn we onbewust toch van plaats gewisseld?
Het systeem waar we in geboren worden is een vaststaand gegeven. Je bent een kind van jouw ouders en of je hen nu wel of niet in je leven hebt, zij maken deel uit van jouw systeem.
Mijn eerste kennismaking met mijn systeem was tijdens een workshop systemisch coaches, waarbij we de tools leerden om te coachen met behulp van het systeem. Een enorme koffer met playmobile poppetjes werd uitgestald en ik mocht mijn familie uitzoeken. Ik vond mijn ouders, mijn zus en haar man, mijn man en zoon. Tot slot pakte ik twee oudere figuren die mijn beide oma’s voor moesten stellen. Ik had geen duidelijke vraag waar ik op gecoacht wilde worden, maar werd wel nieuwsgierig naar de mensen die ik had neergezet. Hoe kwam het dat ik alleen mijn oma’s gepakt had? Waren mijn opa’s niet belangrijk? Mijn opa’s heb ik nooit echt gekend, de ene opa overleed toen ik nog niet geboren was en de andere overleed op mijn tweede. Tijdens het opstellen op tafel draaide ik de oma van mijn moeders kant met haar rug naar ons toe.
Toen alles op tafel stond, bekroop me een vreemd gevoel, nooit eerder had ik zo naar mijn familie gekeken. Natuurlijk, ieder huisje heeft zijn kruisje, maar dit had ik niet verwacht. Waar ik meer antwoorden dacht te gaan vinden was de kant van mijn vader, maar oma Gulickx stond er gewoon gezellig bij. Zij woonde bij ons in de straat en ik heb veel tijd met haar doorgebracht. Ze keek naar ons van een afstandje en het was goed.
Oma Korsmit, stond met haar rug naar ons toe. Kippenvel, want ineens besefte ik dat ik haar niet ken en direct vroeg ik mezelf af: Kent mama haar wel? Wie kent haar eigenlijk wel goed? En heeft ze zichzelf wel laten zien? Of nam ze ons in bescherming voor wat ze had meegemaakt?
Geef mij maar nasi goreng met een gebakken ei,
Wat sambal en wat kroepoek en een goed glas bier erbij!
Wieteke van Dort
Oma Korsmit is geboren in Indonesië en kwam vlak na de geboorte van mijn oudste oom naar Nederland. Mijn opa was een Nederlandse militair in Indonesië die stapelverliefd was geworden op mijn omaatje. Bij oma Roosje, zoals mijn zoon haar noemt, aten we verse kroepoek en gingen we met de hele familie, ooms, tantes, neefjes en nichtjes eten bij Bali, een Indonesisch restaurant in Breda. Oma verstopte spekjes in pannen die mijn oom dan wist te vinden, oma kon in de toko de perfecte pisang vinden en als ze zat te eten dan genoot ze. Honderden foto’s van vroeger, ingeplakt in albums, in fotolijstjes op het dressoir vertelde het verhaal dat oma nooit in haar woorden zal vertellen. Toen ze 4 jaar geleden overleed kwamen er nog meer verhalen.
Stukje bij beetje leer ik meer over haar, maar die ene coaching heeft mijn ogen geopend. Ik realiseer me dat ik de momenten met mijn moeder moet koesteren. De verhalen die er zijn absorbeer ik en ik durf te vragen. Waar mijn moeder ook niet alle antwoorden heeft leer ik wel meer over waar ik vandaan kom en welke stukjes daar nog meer deel van uitmaken.
Ik weet nu dat wij op school te weinig leren over onze geschiedenis, de oorlog in Indonesië en Nederlands-Indië. Daarnaast heb ik mogen ervaren hoe mooi het is om meer te leren over mijn eigen systeem. Ook al ben ik opgegroeid in een warm gezin met een hechte familie om me heen, heeft de systeemopstelling mij nieuwe inzichten gegeven waardoor ik mezelf rijker voel.
Ik ga me verder verdiepen in de familieopstellingen en mocht jij ook interesse hebben, ik heb ook een koffertje met poppetjes en nodig je graag uit voor een systeemcoaching!