Frustratie is de emotionele toestand van iemand die belemmerd wordt in zijn verwachtingen, behoeften of doel te verwezenlijken.
Ik denk dat ik frustratie de meest vervelende emotie vind. Frustratie haalt bij mij het slechtste naar boven en wanneer ik me bewust ben van mijn frustratie maakt het me emotioneel en keer ik naar binnen. Mijn hoofd gaat malen, waardoor de frustratie niet lijkt te kunnen verdwijnen.
Vanmorgen zei ik tegen P. vandaag ga ik mijn blog afmaken, een blog over empathie en sympathie stond klaar. Maar ergens knaagde er iets aan me. Wat maakt nu dat ik daarover wil bloggen? Wat wil ik nu eigenlijk zeggen? Helemaal niks, ik wilde eigenlijk iets uitleggen, maar uitleggen is niet wat ik wil met mijn blog. Ik wil iets van mezelf delen en het is een fijne manier om mijn gevoelens een plekje te geven. Te overdenken (ja, ik zit in de denk triade (1)) zodat ik in actie kan komen. Dus het schrijven van die blog zorgde vooral voor frustratie.
Nog voor ik er verder over na kon denken begon een supervisie sessie met mijn coach en onze supervisie coach. Op de vraag waar ik feedback op wilde hebben vertelde ik over het verschil in coachen bij de start van de coaching, waar ik onbevangenheid liet zien en meer op mijn gevoel af ging, zit nu ik nu steeds vaker in een winnaarsstand (2). Het moet goed en perfect, waardoor ik krampachtig aan het werk ben om de juiste vragen te stellen. Dat wil ik loslaten, maar ook daardoor ontstaat frustratie.
Tot slot werd ik gecoacht. Ik ben geboren met een hakvoetje, hierdoor mis ik aan mijn rechtervoet van 3 tenen twee kootjes. Niks ernstigs verder, want ik kan gewoon lopen en dansen, en het weerhoud mij niet om te sporten. Nu ben ik tijdens dat sporten al meerdere malen over mijn grenzen gegaan. Wanneer ik denk dat het spierpijn is en de spierpijn eigenlijk alleen maar erger wordt, weet ik niet wanneer ik moet stoppen. Dit heeft ervoor gezorgd dat ik nu met knieblessure zit, die naar mijn mening niet snel genoeg geneest. Maar wat ik er dan aan heb gedaan om beter te worden valt ook tegen, want eerst ben ik doorgegaan met sporten, na 6 maanden heb ik de fysio bezocht en nu lijk ik ook niet echt gas terug te nemen. Ik blijf veel bewegen en ben alleen met tennissen gestopt. Want ik vind eigenlijk dat het dan wel over moet gaan. Maar dat doet het dus niet! En wanneer ik denk aan mijn voet en aan het feit dat ik eigenlijk niet de rust neem, is het ook niet gek dat de pijn blijft. En dat is frustrerend.
Het toegeven dat iets anders moet, minder moet of dat het nu gewoon zo is. Dat gevoel van onmacht zorgt bij mij voor frustratie.
Het grappige is dat nu ik voor dit onderwerp heb gekozen de woorden in een razend tempo op papier komen. Het verhaal een geheel vormt en dat mijn frustratie ten aanzien van sporten een plekje krijgt. Ik heb mijn lijf nog langer nodig, dus ik heb rust nodig.
Frustratie, een gevoel… Het is geen makkie en daar komen dan de tranen…
- Ik heb een 6 de loyalist met vleugel 5 de waarnemer (enneagram), beide in het intellectueel centrum (Angst, denken, achterdocht).
- Mijn groeipad is 9 de bemiddelaar en wanneer ik stress ervaar ga ik naar de 3 de winnaar.