Sommige gebeurtenissen in je leven hebben impact, ze maken wat je hebt in de toekomst en relativeren wat je had in het verleden.
Veranderingen hebben altijd impact op mij, dat kan zijn het veranderen van een lamp in de huiskamer tot de periode voor de vakantie. Het einde van het schooljaar. Dit schooljaar, of eigenlijk vorig schooljaar, maakt ik een dubbele looping.
In augustus 2018 zat ik tegenover mijn loopbaancoach Jeanette. Ze vroeg mij wat ik wilde doen en coachen kwam ter sprake. Ze had mij uitleg gegeven over de verschillende instanties waarbij je aan kan sluiten als gekwalificeerd coach en de opleidingen waaruit ik kon kiezen. Een geaccrediteerde opleiding waarvan zij de oprichter kende sprong er voor mij meteen uit. Ook het gesprek dat ik had met Johan was meteen raak. Ik was verkocht door zijn manier van werken. Zeker met mijn achtergrond als leerkracht kan ik hier nogal kritisch op zijn. Ook heb ik geleerd hoe ik het beste leer en daar sloot de opleiding Co-Creatie perfect op aan.
Terug naar augustus of misschien was het september, Jeanette was de eerste die mij vertelde dat ik ook voor mezelf kon beginnen. Mijn antwoord: “Nee, dat is écht niks voor mij. Ik wil die verantwoordelijkheid niet. Ik ben echt een goede tweede.”
Dit dacht ik dus echt! En nu ik net “Lean in” van Sheryl Sandberg heb gelezen klinkt dit heel raar. Hoezo heb ik mezelf zo op de tweede plek gezet! We verdienen het toch allemaal om op onze eigen eerste plek te staan!
Het ging zoals het ging en ik startte in oktober met de opleiding. Na de eerste tweedaagse was ik verkocht. Mijn Mastergoal lag vast, maar ik kwam na twee dagen thuis en zei tegen P: “Ik ga voor mezelf beginnen”. Mastergoal de prullenbak in en nieuwe doelen werden zwart op wit gezet. Mijn coach Debby, wij hebben elkaar gevonden als coach tijdens de opleiding, was de perfecte business coach. Precies de zakelijke power die ik nodig had.
Ondertussen was ik mijn gedrag op school aan het veranderen. Minder schoolwerk thuis zodat ik meer tijd kon steken in het coachen. Ik heb enorm geworsteld met het plannen van mijn werk en het stellen van prioriteiten. Ik lijk daar nu wel een balans in gevonden te hebben, maar moet alert blijven. Ik kreeg nieuwe energie en de balans tussen coachen en lesgeven is nu goed.
P is thuis mijn steun en toeverlaat. Hij moedigde mij aan, zat me op mijn hielen en hielp mij met de eerste stappen naar mijn eigen zaak. Dit weekend hebben we besloten dat ik mijn werk als coach, werken voor de zaak moet noemen. Anders weet P niet waar ik aan het werk ben. Dus ik schrijf een blog voor de zaak! (Ik zit nu grinnikend achter mijn computer, de zaak, klinkt goed!)
In februari werd het echt, althans, echt voor de belastingdienst. Ik schreef me in bij de KvK. Mijn website, logo, briefpapier en visitekaartjes werden gemaakt. Alles naar mijn smaak, met behulp van een vormgever. Maar dit was nog maar het begin…
Ik besloot dat het na bijna 10 jaar tijd was om de overstap te maken naar een nieuwe school. De stichting waarvoor ik werk bestaat uit 20 scholen in Tilburg. De scholen hebben verschillende visies en verschillen daardoor van elkaar. Na het bezoeken van meerdere scholen wist ik wat ik wilde. Na een gesprek op het bestuurskantoor begon het lange wachten. Zou ik naar de school gaan die ik op nummer 1 had gezet of werd het mijn nummer 2 of 3. Wachten is niet mijn sterkste kant. De onrust die ik krijg van veranderingen wordt verdubbeld als ik er zelf geen invloed op heb. Het kost energie om dat los te laten. Mijn hoofd verzint scenario’s, enkele realistisch, maar de meeste ronduit belachelijk. Er zijn momenten geweest dat ik dacht dat ik moest blijven op de school waar ik weg wilde. Ook een ontslag is voorbij gekomen. Tegelijkertijd moest ik me voorbereiden op het overnemen van de klas, want mijn duo partner ging met verlof. En ik zou met een nieuwe collega gaan samenwerken.
Een periode die op school erg rommelig zou kunnen zijn geweest, maar door de juiste coaching lukte het mij om alles op de rit te houden. De realistische gedachten waren belangrijk en de andere stopte ik weg. Geen aandacht voor onzin, focus op wat prioriteit heeft. Door to-do-lijstjes, planningen en een goede agenda durfde ik week voor week te leven. Wat meer selflove en doen waar je blij van wordt.
Mijn schoolwerk was 3 dagen per week, later 2 dagen per week, de andere dagen waren voor de zaak. De opleiding ging door en als groep ontwikkelde we ons. We werkten toe naar een teamtraining bij Stichting Jarige Job. Een prachtige stichting die cadeaupakketten verzorgt voor kinderen die hier thuis niet de middelen voor hebben. De kinderen krijgen bij Stichting Jarige Job een onvergetelijke dag. Net als de training die voor ons een onvergetelijk werd. We werkten samen als team, verdeelde de taken en hadden goede afspraken, high performance. Op de dag zelf stond ik samen met Stephan voor de groep als trainer. Heel erg gaaf om dat te doen! Dat smaakt echt naar meer! We waren beide super zenuwachtig, maar de zenuwen verdwenen snel. De dag werd een succes, we kregen prachtige feedback. Helaas duurde het 3 dagen voor ik de negatieve feedback die we kregen, maar ook de negatieve reflectie die ik mezelf gaf, kon zien als leerpunten. Ik heb het afgelopen jaar gemerkt dat ik vooral het negatieve zie en dat niet benoem als leerpunten, maar dat als waarheid neem. De positieve reflectie en feedback lijk ik onbelangrijk te vinden, of niet te zien. Hierdoor denk ik dan dat ik het niet goed doe, terwijl ik het wel goed doe! Ik zet mezelf weer op 2, want voor 1 is het niet goed genoeg.
De laatste week van het schooljaar was het grootste leermoment. Afscheid nemen van de klas, de school en collega’s. En tegelijkertijd afscheid nemen van de groep co-creatie, een diploma ontvangen en nog een coaching verzorgen met alles en iedereen erbij. Dat laatste was de druppel. We moesten allemaal 5 minuten coachen. Ik was als tweede aan de beurt. Voldaan liep ik terug naar mijn plek, blij met wat ik had gedaan. En toen kwam de reflectie. Ik weet eigenlijk niet meer wat er gezegd werd, maar ik stelde een vraag op het verkeerde moment. Eén vraag op het verkeerde moment, alle andere op het goede moment. Maar die ene vraag vervaagde alles wat er gezegd werd. Een groot zwart stuk in mijn hoofd, met alleen die ene vraag.
De vermoeidheid
, de spanningen, de zenuwen, alles kwam eruit. Ik was zo moe. Ik kon niet meer helder denken. De tranen over mijn wangen. Heel blij was ik toen Marc, mijn mentorcoach, zei dat het misschien allemaal een beetje veel was geweest. En dat was precies wat ik moest horen. Ik kon me herpakken en de feedback naast me neerleggen. Dat was op dat moment niet belangrijk, want ik kreeg een diploma! En daarna een afscheid op school.
Ik heb 5 weken nodig gehad om de woorden en de rust te vinden om deze blog te schrijven. Ik heb veel geleerd dat schooljaar. Ik heb veel bereikt dat schooljaar. En ik heb super veel zin in wat er komen gaat!
En ook nu kom ik mezelf weer tegen, maar nu geniet ik van mijn onrealistische gedachten. Daar later meer over…