Als jij in de spiegel kijkt wat zie je dan?
En als je ’s ochtends opstaat wie ben je dan?
Ben je wie je wil zijn of ben je jezelf?
Op Instagram zien we de mooie plaatjes voorbijkomen. We zien de colgate smile, met het perfecte figuur en die lachende vrienden, maar wat daarachter zit zien we niet. Vaak vraag ik mezelf af of dat de echte wereld is of de wereld waarvan we denken dat de buitenwereld hem wil laten zien?
Een tijdje terug hoorde ik een gesprek op Clubhouse waarbij de moderator vroeg aan een nieuwkomer op het podium; Hoe gaat het? Goed werd er geantwoord. Waarop de co-host concludeerde dat natuurlijk niemand gaat zeggen dat het niet goed gaat. Interessant dacht ik, we leven in een turbulente tijd waarbij ons leven nogal op zijn kop staat. Je studeert, werkt of bent zoekende dat gaat allemaal met ups en downs, maar toch zeggen we telkens weer dat het goed met ons gaat.
Zijn we dan allemaal zo gelukkig? Zijn we dan wel echt onszelf? Staan we onszelf wel toe om te voelen wat er is?
Jezelf zijn is ook toegeven dat het af en toe wat minder gaat, daar hoeven we ons niet voor te schamen. Het hoeft ook niet zo te zijn dat als het een dag wat minder gaat en we durven daarvoor uit te komen dat meteen ons hele leven een mislukking is. Die ene slechte dag heeft iedereen wel eens en natuurlijk kunnen we daar met een positieve blik naar kijken, feit blijft wel dat wat we voelen op dat moment echt is.
Susan David, psychologe aan de Havard Medical School, heeft onderzoek gedaan naar ‘Emotional Agility’. Door gevoelens te beoordelen als positief of negatief beperken we onszelf en de mogelijkheid om te groeien. Door de aanwezige emoties te accepteren ontstaat er ruimte.
‘Life’s beauty is inseparable from its fragility.’
Susan David
Door emoties te erkennen kunnen we leren om met die emoties om te gaan. Wanneer we tegen kinderen zeggen ‘wordt eens niet zo boos’ geven wij ze geen ruimte om de boosheid te accepteren en om te gaan met die boosheid. Stel we zouden vragen ‘Wat voel je nog meer?’ of ‘Waar komt de boosheid vandaan?’ accepteren we de emotie en geven we het kind de ruimte om zichzelf te zijn en zelf met een passende oplossing te komen.
Dus als je nu op dit moment jezelf de vraag stelt: Wat voel ik? En wat ervaar ik nog meer? Kun jij dan accepteren wat er op dit moment is?
Ik heb de dosering van mijn ADD-medicatie verlaagd. Het gevoel dat ik daarbij heb, of de gevoelens die ik daarbij heb zijn: spanning, onzekerheid, onrust voor het onverwachte, angst, krachtig door de keus die ik heb gemaakt, zenuwachtig, trots… Niet echt 1 gevoel dus, maar een opeenstapeling van gevoelens. Ik heb geleerd om deze gevoelens uit te spreken, het helpt mij accepteren dat deze gevoelens er zijn. Ik hoef er geen positieve draai aan te geven of alles op te lossen, want ik weet ook dat het goed komt. Het is mijn moment om bij mezelf te blijven en wat meer op mezelf te focussen.
Herken je die moment waarbij je een “negatieve” emotie ervaart en dat andere daar een “positieve” draai aan proberen te geven? Of herken je dat je zelf die emotie probeert om te zetten in iets krachtigs in plaats van laten zijn wat er is?
Uit het onderzoek van David blijkt dat wanneer we de emotie niet als positief of negatief bestempelen we beter onze emoties kunnen regulieren en eerder een growth mindset creëren. Door dichter bij jezelf te blijven en jouw kwetsbaarheid te tonen komen we steviger in onze schoenen te staan.
Sta jezelf toe om te voelen wat er is, of ga na wat je ervaart op dit moment. Wat is er allemaal en accepteer dat dat er is. Er is geen goed of fout. Jij bent genoeg!