Twee maanden geleden deed ik dit, ik stopte. Stoppen met iets waar ik me jarenlang verbonden aanvoelde. Waarvan ik dacht dat ik het nodig had om gewoon in de maatschappij te kunnen functioneren. Het maakte mij een normaal mens, iemand die erbij hoort en “gewoon” mee kan doen. Toch vroeg ik me steeds vaker af “waar ben ik nou eigenlijk mee bezig?”, “Is dit wat ik wil?”, “Is dit het voor de rest van mijn leven?”. Allemaal vragen waar ik voor mezelf antwoorden op moest vinden.
Vanuit andere kwam dat antwoord al jaren. “Hoezo slik jij die medicatie?” en “Dat is toch slecht voor je lijf?”, “Weet je eigenlijk wel wat je inneemt?” of de meningen verpakt in aardige zinnen “Ik ben echt tegen medicatie, maar als het jou helpt”, “Ik zou het mijn kind nooit geven, maar snap wel dat jij medicijnen slikt”. Nooit kwam de vraag hoe ik erin stond, hoe het voor mij voelde en wat de medicijnen voor mij betekende. En voor mij bleef vaak alleen het gevoel van niet genoeg zijn achter. Ik ben niet genoeg, want ik slik medicijnen om fijn te kunnen functioneren.
Ik denk dat het daarom zo lang heeft geduurd voor ik de stap durfde te nemen om te stoppen. De keuze om te starten met medicatie was logisch, ik kon niet meer. Alles was te veel, ik kreeg mijn leven niet op een rijtje en voelde me meer dan de helft van de tijd overweldigd door alle prikkels die er zijn. Om daarmee om te kunnen gaan ging ik alles plannen en structureren. Ik had zelf een structuur om mijn brood te eten met mes en vork. Alle energie sijpelde weg in mijn aanpak. Het was hard nodig om mijn leven weer op de rit te krijgen en mezelf weer rust en ruimte te geven. Dus startte ik 12 jaar geleden met Concerta, medicatie voor ADHD met een langzame afgifte van Methylfenidaat (de werkende stof die de meeste mensen ook kennen uit Ritalin). Door te kiezen voor een medicijn met een langzame afgifte hoefde ik maar 1 keer per dag medicijnen te slikken, met Ritalin kan dat 2 of 3 keer per dag zijn en dat wilde ik niet. Je krijgt een dip nadat de medicatie is uitgewerkt en met Ritalin zou dat voor mij betekenen dat ik die dip op mijn werk zou hebben. En dat was juist de plek waar ik de medicatie extra hard nodig had. Een klas met 25 kinderen geeft prikkels, heel veel prikkels.
De eerste dag herinner ik me nog goed. Ik zag ineens mensen, ik kon ze aankijken, volgen en kon hun gezichten lezen in plaats van schichtig aanwezig te zijn was ik daadwerkelijk aanwezig. In de spiegel op mijn werk bekeek ik mijn pupillen, alsof ik drugs had genomen op een feestje zo groot waren ze, maar dat deerde me niet. Ik kreeg ineens werk gedaan, had de focus op mijn taken en werd niet afgeleid. Hoe langer ik de medicatie slikte hoe beter ik mijn leven ben gaan inrichten. Ik leerde mijzelf en de ADD kennen, ik leerde dat ik niet de ADD ben, ik heb het alleen maar. Dat proces van accepteren heeft lang geduurd. Als ik nu coachees voor me heb verwachten ze in een enkele sessie de ADD te kunnen accepteren, maar zo werkt het niet. Het kost tijd en energie. Je moet leren wat je valkuilen zijn, en weten waardoor jouw toren gaat wankelen, wat zijn de blokjes voor jou?
Nadat ik accepteerde dat de ADD erbij hoorde ging ik aanpassingen doen. Ik begon te kiezen voor mezelf. Wat heb ik nodig om goed te functioneren en om van betekenis te kunnen zijn. De juf die de kinderen verdienen en de coach die mijn coachees verdienen.
Na jaren van trainen en aanpassen ben ik vol zelfvertrouwen de volgende uitdaging aangegaan. Ik stopte met de medicatie.
De eerste week heb ik niemand verteld dat ik was gestopt. Gewoon om te peilen wat mensen zouden zien en om mezelf de ruimte te geven om in alle rust te wennen aan het leven zonder medicatie. Het voelde raar en spannend. Er was spanning voor grote onrust, spanning voor uitbarstingen van boosheid, spanning voor emotiewisselingen. En gelukkig is alles al voorbijgekomen!
En ik zeg gelukkig, want ik heb nu gemerkt dat ik het ook aan kan. De spanning was onterecht. Ik ben sterk en heb duidelijk wat ik moet doen en moet daarvoor gedisciplineerd te werk gaan. Even niet de rust pakken kan gevolgen hebben voor een hele week, even niet luisteren naar mijn lichaam maakt mij letterlijk ziek.
De prikkels komen echt harder binnen. Ik ben snel het overzicht kwijt en heb last van geluiden. De noise cancelling koptelefoons zijn voor mij echt een uitkomst. In de stad kan ik me beter concentreren als ik ze draag en heb zelfs besloten om dit weekend naar een festival te gaan en bewust oordoppen te gebruiken, dat deed ik dit weekend op een festival niet en heeft me veel energie gekost. Ook het bewust omgaan met voeding, als in gezond eten lijkt invloed te hebben. Wat je in je lijf stopt is altijd belangrijk, alleen alcohol blijft een lastige… Een wijntje af en toe is toch wel heel lekker! Toch mag het allemaal de pret niet drukken, ik voel me goed en heb meer zelfvertrouwen. De ADD is er, maar leidt mij niet.
Door te luisteren naar mijn lichaam, door stil te staan bij mijn gevoel en door helder te blijven van geest heb ik de ADD in de hand.