Jarenlang heb ik geroepen dat ik geen kinderen wilde, mijn excuus? Ik heb er al 30 in de klas, waarom zou ik er dan nog eentje thuis willen? En, er zijn al zoveel kinderen op de wereld, waarom nog eentje extra maken? Er waren ook overtuigingen, ik kan het niet, ik ben niet gemaakt om te baren en ik wil gewoon rust als ik thuis ben.
Als je me al een tijdje volgt dan weet je ook dat ik dit niet heb volgehouden, al 9 jaar ben ik moeder van een ontzettend leuk, knap, slim en energiek jongetje met de naam Lewis. En fun fact, wij dachten dat we wel een jaar nodig zouden hebben om zwanger te worden, dus ook zeker een jaar zouden hebben om ons mentaal voor te bereiden op het op het ouderschap en de zwangerschap, maar niets bleek minder waar… De eerste maand zonder voorbehoedsmiddelen was ik zwanger.
Vanaf het begin van de zwangerschap heeft de ADD een rol gespeeld in het ouderschap. De dag dat ik de zwangerschapstest deed had ik ook een afspraak gemaakt bij het prenatale spreekuur om te bespreken met de arts wat ik moest doen met mijn ADD-medicatie. En ja mensen met een “gewoon” brein zouden eerst die test hebben gedaan en daarna een afspraak hebben gemaakt, maar ik natuurlijk niet! Toen de zwangerschapstest positief bleek hebben we in paniek met de verloskundige gebeld, want wat is de invloed van Methylfenidaat op de ongeboren vrucht? Wat zijn de consequenties voor de toekomst? Hier bleken ze niet direct een antwoord op te geven, maar voor mij was het daardoor wel duidelijk ik zou direct stoppen met de medicatie.
We waren toen net een week terug uit Amerika, waar we meer dan 6 maanden hadden verbleven. Ik had onbetaald verlof gehad en zou na de meivakantie weer beginnen, fulltime aan de slag, zwanger, met een jetlag en zonder medicatie. Dit leek mij niet de beste keuze, dus in overleg met mijn directeur en de bedrijfsarts ging ik niet meer fulltime aan de slag, maar 4 dagen in de week. Helaas moest ik door complicaties in de zwangerschap ook eerder stoppen met werken, vanaf week 24 was ik al thuis.
Toen ik zwanger werd wist ik pas 4 jaar dat ik ADD heb, ik leerde mezelf net kennen en moest nog onderzoeken hoe ik om moest gaan met die ADD. Als ik nu terugdenk aan die periode ben ik trots op mezelf, trots dat ik toen heb gekozen om goed voor mijn lichaam te zorgen. Dat ik de rust heb genomen om op adem te kunnen komen en niet direct door te gaan met wat verwacht wordt van je, gewoon fulltime werken tot je verlof start. En dit is iets dat ik nog steeds meeneem in het ouderschap, inchecken bij mezelf wanneer ik rust nodig heb.
Het ouderschap blijft een balans tussen moeder zijn en zorgen voor je kinderen, werk doen waar je gelukkig van wordt en ontspanning om alles te kunnen blijven doen. Dit vraagt om persoonlijk leiderschap, balans houden in je leven, balans houden zodat jij jouw ADD kenmerken onder controle hebt.
Ik merk het heel snel als ik vergeten ben om goed voor mezelf te zorgen, want als mijn Jenga toren gaat wiebelen dan ben ik kribbig en dat merkt Lewis ook. Ik ben dan niet de geduldige, luisterende moeder die alle tijd heeft voor haar kroost, nee, ik kan dan ook uit mijn slof schieten en heel boos worden. Het zijn die emotiewisselingen waar je soms gewoon geen controle over hebt, als ik weer rustiger ben probeer ik Lewis altijd uit te leggen wat er aan de hand is. Vooral nu hij ouder wordt gaat dat steeds beter. Ik kan hem vertellen waar ik tegenaan loop, de prikkels waar ik last van heb of de druk die ik voel op mijn werk of stress die ik ervaar van het huishouden, ik geef dan vooral aan dat het niet aan hem ligt. Door te benoemen waar ik last van heb en hoe ik me voel wil ik ook een voorbeeld zijn voor hem. Je mag jezelf kwetsbaar opstellen en eerlijk zijn over je gevoelens, ik wil dat hij leert praten over zijn gevoelens.
Niet alleen voor mij is persoonlijk leiderschap belangrijk, maar ik vind het voor Lewis ook belangrijk. Wij als ouders zijn het voorbeeld, als wij ons open en kwetsbaar op kunnen stellen naar onze kinderen leren zij hun eigen emoties kennen.
Sinds een aantal jaar weet Lewis ook dat ik ADD heb. Hij kent kinderen in de klas die ADHD hebben en weet ook dat ik daar veel van herken. Dit helpt mij bij het uitleggen waarom de televisie vaak zachter moet van mij of waarom het voor mij belangrijk is om in een opgeruimd huis te wonen. Hij kan iets beter tegen de rommel dan ik, maar dat zal wel kind eigen zijn. Ik probeer hem op zijn manier uit te leggen hoe ADD werkt, zodat hij leert dat er verschillende breinen zijn en dat we allemaal een eigen manier hebben van leren en werken. Op die manier kan hij zijn eigen keuzes daarin maken.
Als ouder is het altijd lastig. Wanneer doe je het nou echt goed? En in welke valkuilen trappen wij?
Toen ik net moeder was leerde ik al snel te vertrouwen op mijn intuïtie, mijn moedergevoel zat vaak gewoon goed. Wij hebben geen makkelijke start gehad met Lewis, maar ik wist al snel dat het wel goed zou komen met ons mannetje. Hij is klein, maar zeker niet te klein en ook zag ik al snel dat hij prima mee kan in de klas. Dit ging niet zonder vallen of opstaan, ik heb me in het begin erg onzeker gevoeld. Je moet zoveel keuzes maken en er zijn zoveel mensen die ineens een mening hebben over hoe jij het doet, hoe jij het aanpakt met jouw kind. Je moet stevig in je schoenen staan om daartegen op gewassen te zijn. Nu Lewis ouder is maak ik hierin andere keuzes, als ik echt ergens tegenaan loop dan vraag ik mijn vriendinnen om raad, voordeel is ook dat deze vriendinnen allemaal voor de klas staan en dus een pedagogische achtergrond hebben. Een achterban hebben die je vertrouwd is erg belangrijk voor iemand met ADD.
Uiteindelijk is persoonlijk leiderschap in het ouderschap van iemand met of zonder ADD het belangrijkst, weten wie je bent, waar jouw grenzen liggen en keuzes maken die bij jou passen!
Wil jij hierin nog stappen maken? Plan dan een kennismakingsgesprek, dit is kosteloos en je zit daarna nergens aan vast, samen kijken wat het beste bij jou past!