Vroeger hadden wij zo’n ijzeren fluitketel, met een zwart handvat en een zwart dopje met ijzeren rand wat je in de tuit kon stoppen. Als mama dan thee ging maken stond de ketel op het fornuis en klonk er een luid gefluit voorzien van enorme wolken waterdamp. Dan wist je dat de druk eraf kon en de thee met het koekje erbij bijna klaar stonden. Een moment van rust, samen aan de keukentafel kletsen over de dag. Dat deden we elke dag, ook als er vriendjes of vriendinnetjes kwamen spelen, eerst thee met een koekje.
Als ik nu aan druk op de ketel denk bekruipt me een onaangenaam gevoel.
Heb je Instagram al bijgehouden? Heb je google al betaald voor Adds? Je moet echt naar die netwerkbijeenkomsten! En heb je dat boek al gelezen, dat zou ik echt doen als ik jou was. Wat is je doelgroep eigenlijk? Wie coach jij? Maar als je dat niet helder hebt dan is het heel moeilijk voor mensen om jou te vinden. Niet te veel kwetsbaarheid tonen in je post, dat maakt je zwakker. Weet je zeker dat je iets over AD(H)D wil delen? Ik denk dat je daarmee mensen afschrikt. Je moet eens naar dit account kijken, dat is zo inspirerend! En hij kan je helpen, daar betaal je dan wel voor, maar dat heb je er zo uit!
Ik ben nu anderhalf jaar officieel werkzaam als coach en krijg deze opmerkingen wekelijks te horen en dat maakt me (nu ik het opschrijf) verdrietig. Gedurende die anderhalf jaar heeft het me ook al meerdere malen onzeker gemaakt. Door deze vragen komt de druk van buitenaf. Mijn omgeving vindt dat ik me op een bepaalde manier moet profileren, dat ik er goed aan doe om te doen wat ze anderen ook zien doen. En in sommige gevallen zijn het de dingen die ze zelf doen, wat prima is voor hen, maar dat betekent niet dat ik het moet doen.
Na de zomervakantie merkte ik dat ik daardoor een afkeer kreeg voor Instagram. Het elke week iets moeten posten over mijn werkzaamheden of een krachtige spreuk, die natuurlijk gewoon gegoogeld worden. Uren verdwaald op google naar een zinnetje dat een beetje aansluit bij wie ik ben.
Wie ik ben?
Er zijn maar weinig mensen geweest die aan mij hebben gevraagd “Wie ben jij als coach?” en “Wie zou jij willen coachen?”. Het antwoord op die vragen is een stuk makkelijker. Bij mij gaat het om een connectie, gevoel of herkenning in elkaar. Het is fijn als het dicht bij mij staat, AD(H)D’ers, leerkrachten, ouders met drukke banen, volwassenen die op zoek zijn naar de balans tussen privé en werk. Daarnaast wil ik de klik voelen, iemand moet zich op zijn gemak voelen bij mij en zich open durven stellen. Als jij niet voelt dat ik met jou kan levelen dan help ik je graag bij het vinden van de coach die wel bij jou past.
Die druk op de ketel, zoals hij vroeger bij mijn ouders op het fornuis stond, voelde de druk van binnenuit. Want pas als het water begint te koken in de ketel gaat hij fluiten en komt de stoom eruit. En zo zou dat bij ons ook moeten zijn, van binnen moet het borrelen tot je het uit wil schreeuwen van blijdschap. Pas dan komt die druk van de ketel en is er ruimte voor rust.