En het zat me toch een partijtje tegen de afgelopen weken.
Het begon bij de studiedag van mijn onderwijs werkgever. Ik ben nogal een nerd en keek dan ook erg uit naar de lezing van Andre Kuipers, de astronaut! Ik was zo benieuwd naar zijn verhaal. Elk jaar wordt er op de dag van de leraar iets georganiseerd voor het personeel van de stichting waar ik voor werk. Het ene jaar wat minder dan het andere jaar, maar ik heb een aantal mooie spreken mogen horen. Björn Kuipers, de scheidsrechter en Marc Lammers, bondscoach van de hockeydames tijdens de Olympische spelen van Bejing staken daar met kop en schouders bovenuit. Ik ben er van overtuigd dat Andre Kuipers daar zeker bij zou horen.
Maar helaas kan ik er niks over zeggen. Ik was ziek…
Na een week ziek zijn dacht ik eindelijk genoeg opgeknapt te zijn voor mijn trip naar New York. Al maanden liet ik mijn heimwee naar deze fantastische stad toe, want het zou niet lang meer duren of ik zou
de lucht van vieze Italiaanse kruiden weer ruiken, het geluid van de honderden brandweerwagens weer horen en het geduw in de metro’s en op Times Square van de miljoenen toeristen weer voelen.
Maar helaas, ook dit feestje ging niet door. Mijn vriendin, waarmee ik deze trip zou maken, kwam twee dagen voor vertrek in het ziekenhuis terecht. Gelukkig is ze nu weer helemaal oké, maar ze mag de komende maanden niet vliegen.
Dan denk je alles wel gehad te hebben. Maar helaas…
Deze week zou ik mijn tweede yoga les hebben. Helemaal in mijn nopjes om weer iets actiefs te doen (na een week ziek op de bank). En zin om weer te aarden. Vertrok ik naar de yoga studio. Daar aangekomen was de deur dicht en het licht uit. Na een kwartier wachten hebben we de hoop op een yoga les opgegeven en zijn we vertrokken.
Nu zijn bovenstaande gevallen vervelend, maar merk ik dat ik beter met deze tegenslagen om kan gaan dan voorheen. Blijkbaar ben ik meer in balans dan ik zelf dacht. Ik ben blij dat ik weer fit ben. Mijn vriendinnetje is uit het ziekenhuis en voelt zich een stuk beter. De New York reis hebben we verzet en daardoor mag ik nog genieten van mijn heimwee tot april. En kan ik nog even sparen. De yoga les mag ik op een ander moment inhalen en morgen staat er weer een lesje gepland.
Wat ik veel lastiger vind is de zaak. Het ondernemen. Het doorzetten. Stappen zetten. Doelen stellen. Focus houden. De zaak heeft de afgelopen weken stil gestaan. Met een kind in huis en een griep op zak kom je niet ver. Maar ook naast dat alles spookt de gedachten om op te geven door mijn hoofd.
Ik vind het lastig om nu de volgende stap te nemen. Vooral omdat ik niet weet wat mijn volgende stap is. Moet ik weer een cursus volgen? Om bezig te blijven. Wat moet ik doen aan acquisitie? Want de coachees komen niet vanzelf. Wat is mijn doelgroep? En wil ik me focussen op een doelgroep?
Wanneer ik hierover nadenk voel ik me alleen. Ik heb zolang voor iemand gewerkt en altijd met mensen samengewerkt dat het nu heel alleen voelt. Dit is precies mijn valkuil, het stemmetje in mijn hoofd dat zegt: “Je moet het alleen doen en dat kun je niet.”. Dit is precies wat er gebeurd als ik het even niet meer zie zitten. Mijn saboteur aan het woord. Het verschil met een jaar geleden is dat ik hem nu herken. Ik weet dat dit een stemmetje is, een drempel is waar ik overheen kan stappen. Tweety (zo noem ik mijn saboteur) moet terug in zijn kooi, deurtje dicht en ik moet terug naar mijn gevoel. Het gevoel is niet dat ik het alleen moet doen. Er zijn gelukkig veel mensen in mijn omgeving die mij hierbij kunnen helpen en steunen. Deze hulptroepen moet ik opzoeken en om hulp vragen. Ik hoef het niet alleen te doen, ik mag hulp vragen!
