In mijn praktijk komen regelmatig coachees die net hun diagnose hebben gekregen. Vaak is die diagnose al een hele opluchting, want voor een lange periode voelen ze zich anders hebben het gevoel er niet bij te horen en ineens is daar het verlossende antwoord. Dat wat je al zo lang voelt wordt ineens bevestigd, je bent inderdaad anders, jouw brein werkt net even wat anders dan bij anderen.
Maar wat dan?
De meeste mensen laten zich diagnosticeren wanneer alles fout gaat. De ADHD-kenmerken zijn volop aanwezig en we zien alleen nog maar wat er fout gaat en wat we niet kunnen. Het is frustrerend, want er is zoveel waar je tegenaan loopt en waar je niks aan kan doen. Het lijkt alsof je hele wereld instort.
But what if I fall?
Misschien voelt het alsof de enige uitweg die je hebt vallen is, het diepe gat van ADHD in. Want hoe kun jij ooit je impulsen controleren, op tijd komen, berekenend zijn in plaats van impulsief en een keer niet tegen elke deurpost aanlopen. Het lijkt misschien of er helemaal geen uitweg is, want je hebt net gehoord dat jouw brein anders geprogrammeerd is.
Op internet lijkt het alsof we alleen maar moeten lachen om onze ADHD. Alsof het allemaal een grote reel is, maar de struggle zien we amper. De struggle van het accepteren, aanpassen en maskeren. De frustratie die veel mensen met ADHD ervaren is niet te bevatten als je het zelf niet ervaart. De frustratie die je voelt wanneer je weer een dubbele afspraak hebt gepland, weer voor je beurt praat, weer over je grenzen heen gaat en overprikkeld thuis zit, het gevoel dat het nooit eens normaal of goed kan gaan. Die frustratie zien mensen vaak niet, terwijl dat is waar we tegen vechten waardoor het lastig is om de diagnose ADHD te accepteren.
Acceptatie
In mijn coachpraktijk zie ik vaak dat acceptatie de eerste stap is om je eigen pad te vinden in jouw ADHD. Hoe acceptatie eruitziet is voor iedereen anders. Voor mij betekende acceptatie vooral het accepteren dat ik anders ben en dat ik dingen daardoor ook anders moest doen dan ik van mezelf op dat moment verwachtte. Ik kon niet alles wat ik wilde, ik moest keuzes gaan maken en toegeven dat sommige dingen voor mij te moeilijk waren om alleen te doen en accepteren dat ik daarvoor hulp moest vragen.
Zo heb ik het heel lang stom gevonden om wekelijks een planning te maken. Ik had hier zoveel weerstand tegen, want welke volwassen vrouw van 30 had nu nog een planning nodig? Maar elke keer als ik die planning niet maakte ging het fout. Dan vergat ik een afspraak, kwam te laat of voelde me overweldigd door alles wat ik moest doen. Ik had geen overzicht. Terwijl wat mij juist helpt om rust te ervaren is overzicht. Het hielp mij enorm om te weten wat het mij opleverde als ik een planning maakte en wat routine mij oplevert. Sinds ik dat weet voel ik veel minder weerstand en gaan de dingen een stuk makkelijker.
Ik leerde accepteren dat ik het leven moet aanpassen naar wat voor mij werkt. Dus niet bij de pakken neerzitten en denken “But what if I fall?”, juist het tegenover gestelde. Schouders eronder en onderzoeken hoe het wel werkt voor mij, leren hoe ik het meeste met mijn energie kan doen, rust kan ervaren en dingen gedaan krijg. En dit leren gaat met vallen en opstaan, en uiteindelijk mag ik dan vliegen!