Als moeder heb je al zoveel ballen hoog te houden, laat staan een moeder met ADHD die ook haar eigen ballen hoog moet houden. Het lijkt alsof je in een videogame zit waarbij je telkens weer opnieuw moet zorgen dat je maar genoeg levens overhoudt.
Elke dag begin je weer met een nieuw level, met nieuwe uitdagingen. Van het opstaan en de kinderen aankleden, naar het brood smeren en op tijd naar school brengen, werken en ’s avonds weer met het hele gezin aan een voedzame maaltijd zitten om ze uiteindelijk schoon (of in ieder geval iets schoner) naar bed te brengen. Level Complete!
Paul, mijn man, zit regelmatig in het buitenland en ik heb respect voor alle ouders die het alleen moeten doen. In een week dat hij er niet is sta ik echt op een soort overlevingsstand. Mijn planning tot in detail uitgewerkt en aanpassingen zijn funest voor mijn mood en het hele emotionele veld bij ons thuis. Toch zegt Lewis telkens weer hoe rustig het in huis is als wij met z’n tweeën zijn. En dat snap ik wel. In zo’n week zorg ik echt voor een opgeruimd huis en dat ik meteen taken uitvoer die mij onrust geven. Vaak lig ik een stuk vroeger in bed, gewoon omdat de dag mij meer energie kost.
Als mijn man en ik samen thuis zijn, dan weet ik dat er een back up is. Als ik instort dan is mijn man daar om het van mij over te nemen en vice versa. Dit heb ik wel moeten leren, ik moest leren om hulp te vragen. Daarnaast hebben we vrij snel samen besloten dat we beide gelijk zijn en dus evenveel doen in huis. Vooral omdat we beide fulltime werken, toen ik parttime voor de klas stond was dit anders en voelde dat goed. Nu verdelen we de taken.
Nu heeft dit vrij weinig met ADHD te maken, want hebben al moeder dit niet? Klopt, ik denk dat moeders met ADHD hier niet alleen last van hebben. Als moeder zijn we geneigd om de rol van verzorger meer op ons te nemen. We willen graag alles doen en dan vaak ook nog perfect. Terwijl perfect eigenlijk niet mogelijk is. We zullen altijd iets niet goed doen in de opvoeding van onze kinderen, we moeten ervoor zorgen dat we altijd het goede willen doen. En op de eerste plaats is dat liefde geven!
En liefde kun je het beste geven als je jezelf eerst liefde geeft. Als ik overloop van de prikkels en het even allemaal niet meer zie zitten dan kan ik een ander geen liefde geven. Dan ben ik sneller boos, reageer ik geïrriteerd en ben ik niet de moeder die ik wil zijn. Juist door goed voor mezelf te zorgen ben ik relaxter en kan ik Lewis alle liefde geven die hij verdient. Als mijn Jenga toren goed staat kan ik hem meer geven. Of zoals in games, door te eten of het blauwe drankje eerst zelf te drinken kun je andere redden (of spelen jullie kinderen nog geen fortnite?).
Tot slot vertel ik Lewis ook over mijn ADHD. Ik vertel waar ik tegenaan loop en wat ik niet fijn vind of juist waar ik behoefte aan heb. Voor mij is het belangrijk dat hij ook leert om goed voor zichzelf te zorgen.
Laatst kwam hij thuis en vroeg ik waarom hij niet had afgesproken, zijn antwoordt was: Ik ben moe en heb daar nu geen zin in. Hoe heerlijk klinkt dat? Dat je gewoon iets niet doet, omdat je moe bent!
Daar kunnen we allemaal nog van leren!