Mijn leven heb ik best wel op de rit, ik ben blij met mijn gezin, heb het mooiste werk dat er bestaat en kan ook nog flexibel zijn. Eigenlijk heb ik steeds minder last van mijn ADHD…
Meteen daarna heb ik de gedachten: “Heb ik wel echt ADHD?”
Als ik hoor waar andere mensen met ADHD tegenaan lopen, kenmerken waar ik geen last van heb of wanneer alles een hele periode heel goed gaat, dan twijfel ik aan mezelf en vraag ik me soms af of ik niet de boel voor de gek houdt.
Tot het moment dat er weer een typisch gevalletje van ADHD voorbijkomt, een vergeten afspraak, de was voor de tweede keer draaien, tegen een deurpost aanlopen of totaal overwhelmed op de bank zitten omdat ik niet weet waar ik moet beginnen. Dan geloof ik mijn label weer.
Dat stemmetje in mijn hoofd
Die gedachten zijn eigenlijk een stemmetje in mijn hoofd. En dat stemmetje maakt mij aan het twijfelen en is er vaker. Als ik een nieuw project start of wanneer ik samenzit met mensen waar ik tegenop kijk. Dan is dat stemmetje hard en vervelend, het vertelt mij dat ik niet goed genoeg ben, dat het mij toch niet gaat lukken. Het stemmetje, de saboteur, maakt mij kleiner en daardoor voel ik me vaak onzeker. Soms zelfs zo erg dat ik twijfel over het label ADHD!
Al heel mijn leven heb ik last van mijn saboteur, hij komt op de vervelendste momenten opzetten. En regelmatig brengt mijn saboteur mij aan het twijfelen. Dit is frustrerend en onnodig, want de ADHD zorgt er al genoeg voor dat ik me gefrustreerd, eenzaam en verdrietig voel. Het zijn namelijk niet de kenmerken van ADHD die mij in de wegzitten, het is het gevoel dat het je geeft. En dat gevoel weet de saboteur te vergroten.
De saboteur
Toch is de saboteur er niet alleen om je pijn te doen, hij is ontstaan om je te beschermen. Hij wil je beschermen tegen de buitenwereld. Vroeger in de oertijd moesten wij overleven en was het van groot belang om bij de groep te blijven horen, daardoor hebben mensen geleerd om overlevingsmechanisme te ontwikkelen. De saboteur is er daar een van.
Waarschijnlijk is er iets in je jeugd gebeurd waardoor de saboteur is ontstaan. In mijn geval hoorde ik vaak dat ik normaal moest doen, want dat hoorde zo. Maar als je ADHD hebt is het heel lastig om te weten wat normaal is. Je brein is toch neurodivers! Helaas denkt mijn saboteur daar anders over. Ik had altijd het gevoel dat ik me moest aanpassen, want als ik dat niet deed dan hoorde ik er niet bij en was ik anders.
Hoe ga je om met jouw saboteur?
Gelukkig heb ik geleerd om samen te werken met mijn saboteur en weet ik dat anders zijn helemaal niet zo erg is! Ik herken mijn saboteur, heb hem een naam gegeven en weet wanneer ik er niet naar moet luisteren. Dan trek ik lekker mijn eigen plan en mag ik helemaal mijzelf zijn. En misschien dat ik er dan zelfs niet bij hoef te horen.
Jij kan ook leren om om te gaan met jouw saboteur!
Bedenk welke boodschap jouw saboteur heeft voor jou. Wat zegt hij tegen je?
Geef je saboteur een naam en maak er een wezen of gedaante van. Iets dat je buiten jezelf kan plaatsen. (Je saboteur ben je nooit zelf!)
Als je een duidelijk beeld hebt van jouw saboteur kun je hem gaan herkennen, op welke momenten hoor je jouw saboteur luid en duidelijk?
Tot slot kun je hem vertellen dat je nu niet naar hem gaat luisteren en dat je hem bedankt voor de bescherming, maar dat dat nu niet nodig is. Je maakt de keuze om volledig jezelf te zijn!
Ben je nu benieuwd geworden naar mijn saboteur? Stuur me dan een berichtje dan laat ik het je weten!