Onlangs luisterde ik de podcast van Brené Brown over haar nieuwe boek “Strong Ground”. In de aflevering die ik luisterde vertelde ze over “Lock-in and Lock- through power”. Super interessant en herkenbaar voor iemand met een ADHD-brein. Dus wil ik jullie er graag meer over vertellen, omdat ik denk dat het rust kan bieden voor onze chaotische breinen.
Lock-in and Lock-through
Lock-in and lock- through gaat over het systeem van een sluis. Een sluis waar boten doorheen moeten varen van het ene water naar het andere. De ouders van mijn ex hadden een zeilboot en regelmatig gingen wij mee op de boot en zo ben ik meerdere keren door een sluis gegaan. Super interessant, want je komt binnenvaren, legt je boot vast. Dan sluiten de sluisdeuren zich en vult het reservoir met water. Op het moment dat het water net zo hoog of laag is als de andere kant van de sluis waar je heen wil, gaan de sluisdeuren weer open. Dit is een proces waar je niets aan kan veranderen, het duurt zolang het duurt.
In de podcast vertelt Brené over een gesprek dat ze heeft met een Britse lockkeeper, zij bestuurt de sluis en kan haar alles vertellen over het proces. Ze legt uit dat het geen moeite kost om de sluizen te openen of te sluiten, dit gaat bijna als vanzelf. Ook het water dat in het reservoir stroomt gaat vanzelf wanneer de kleppen open worden gezet. Aan dit proces kun je niks veranderen, water stroomt zoals het stroomt. Daardoor kan het lang duren voordat een boot door de sluis moet. Zeker de sluis waar zij werkt, want hier komen grote vrachtschepen doorheen.
Overgangstijd
De overgang die plaatsvindt in de sluis vergelijkt Brené met het thuiskomen na een dag werken. Misschien herken je het wel, je komt thuis na een lange, drukke dag werken en thuis kom je direct terecht in het huishouden. Kinderen die willen eten, een partner die tegen je praat en de wasmachine die staat te piepen omdat hij klaar is. Je weet dat je verder moet, maar je bent nog niet geland. Je bent nog niet thuis, je moet schakelen.
Iedereen heeft dit, ook mensen zonder ADHD, en bij iedereen is die overgangstijd anders. Ik vind het heerlijk om na een dag werken even een halfuurtje een rondje te lopen, alleen, buiten met een muziekje of podcast aan. Even afschakelen.
En dat is precies wat Brené Brown vergelijkt met de werking van een sluis. Dit proces van schakelen kun je niet versnellen of vertragen. Het stroomt zoals het stroomt. Het water kan niet langzamer of sneller stromen.
ADHD-overgangstijd
Mensen met ADHD hebben niet alleen de overgangstijd bij het thuiskomen na een dag werken, maar kunnen dit ook ervaren wanneer ze van de ene taak naar de andere moeten gaan.
Je bent klaar met een taak van je to-do-lijstje en de volgende taak staat op je te wachten, maar het lijkt wel alsof je verlamd bent. Je benen willen niet, je brein protesteert en gefrustreerd blijf je zitten.
Je hebt overgangstijd nodig. Je moet de sluis in en rustig het reservoir vol laten lopen met water. Dat moet je niet forceren, het mag stromen. Pas als jij het laat stromen en de rust en tijd neemt voor de overgang kun je verder gaan.
Take away
Mijn grootste take away na het luisteren van de podcast was dat de overgangstijd iets is om over te praten. Vooral met de mensen bij jou in huis of op je werk. Vertel wat je nodig hebt en hoeveel tijd je nodig hebt. De een heeft misschien genoeg aan een kwartier, even opfrissen en omkleden, terwijl de ander liever een halfuur pakt voor een wandeling.
Waar het omgaat is dat je niet tegen de natuur in gaat werken, dat zorgt voor frustratie. Ga mee met de stroom en voel wat er bij jou past. Bij het thuiskomen, maar ook bij de verandering van taak.
Benieuwd naar de podcast klik dan op deze link!